Als koppel een succesvol bedrijf uit de grond stampen én vijf kinderen grootbrengen? Geert De Cocker (65) en Hilde De Moor (63) kregen het niet enkel voor elkaar, ze deden het vol passie en plezier. Maar stilaan rijst de vraag: welke rol zal de toekomstige generatie spelen in Recycling De Cocker? Hoewel achteroverleunen nog lang niet op de planning van de oprichters staat, krijgt het antwoord steeds meer vorm.
De familie De Cocker: Liesje, Eline, Christophe, Geert, Hilde, Maarten, Jasmin
Tekst Kristina Rybouchkina – foto Jeroen Willems
Torenhoge hopen van onder meer afgedankt ijzer, zink, koper en aluminium, netjes gesorteerd en gezuiverd, klaar om bij een gieterij een tweede leven te krijgen. Verderop ligt een partij kabels, die Recycling De Cocker inhouse verknipt, shreddert en granuleert, zodat ze voor 100 procent gerecycleerd worden tot pvc-maalgoed enerzijds en kopergranulaat anderzijds. Rondom: een kraaknette vloer en zachte invallende zonnestralen, die het geheel een bepaalde schoonheid geven. Nee, de gloednieuwe site van Recycling De Cocker vlak bij North Sea Port voldoet allerminst aan het beeld dat je klassiek hebt van een ‘schroothoop’.
“Onze sector is de voorbije decennia dan ook enorm geëvolueerd”, legt Geert uit. “Pas op, wij zijn altijd kraaknet geweest. De kinderen zijn met de borstel grootgebracht. In het begin combineerden we ons recyclagebedrijf nog met een kippenkraam – dat goed draaide en voor een mooie financiële boost gezorgd heeft – en geen van die activiteiten zag je ooit aan ons of onze kleren. Maar los daarvan kan je onze werking vandaag amper vergelijken met hoe het er vroeger aan toe ging.”
Het familiebedrijf, dat vorig jaar een omzet van zo’n 69 miljoen euro realiseerde, is een gewaardeerde speler in de circulaire economie. (Vracht)wagens wegen en particulieren en bedrijven uitbetalen voor hun binnengebracht of opgehaald metaal gebeurt anno 2025 niet langer handje contantje, maar alsmaar meer digitaal. Metaal sorteren gebeurt niet langer manueel of louter met een kraan, maar via hoogtechnologische technieken om tot maximale zuiverheid te komen. Daar komen bovendien ontzettend veel strenge milieurichtijnen en -vergunningen bij kijken. Net als een complexe boekhouding met volatiele, internationale metaalprijzen gebaseerd op de London Metal Exchange.
Steeds groter
Geert zijn eerste stappen in de recyclingwereld zette hij in een tijd waarin alles nog eenvoudiger was. “Recht tegenover mijn ouderlijk huis in De Pinte zat een schroothandelaar. Daar deed ik vakantiewerk: metaal sorteren, uit elkaar halen, later ook gaan ophalen. Het was zwaar werk, maar ik hield daarvan. Zeker in combinatie met de sensatie die ik voelde als ik tussen dat ‘afval’ dingen vond die me toen nog een schone cent konden opleveren.”
De microbe die Geert te pakken kreeg, heeft hem nooit meer losgelaten. Zelfs toen hij na zijn opleiding tot boekhouder aan de slag ging in de textielsector, bleef hij in de weekends terugkeren naar het ‘oud ijzer’. Om in 1983, met de steun van Hilde, fulltime voor het vak te kiezen. “Ik werkte nog een jaartje bij mijn gebuur, in combinatie met ons kippenkraam op zondagen, maar algauw begonnen we op kleine schaal voor onszelf. In 1991 kochten we onze eerste grotere site in een kmo-zone te Oosterzele.” Twee jaar later deed het koppel hun kippenkraam van de hand omdat de metaalbusiness bleef groeien. In 1998 verruilden ze Oosterzele voor een nog grotere grond in Merelbeke, die ze vanaf 2012 aanvulden door systematisch te investeren in aansluitende percelen aan de Singel in North Sea Port. De bedrijfsgebouwen en overdekte opslagruimtes die hier intussen zijn verrezen, zullen vanaf 3 november 2025 officieel de nieuwste thuisbasis van Recycling De Cocker vormen, dat zich dan zal uitstrekken over 3,7 hectare.
(lees verder onder de foto)
De nieuwe thuisbasis van Recycling De Cocker aan de Singel in North Sea Port strekt zich uit over 3,7 hectare.
Magnetische aantrekkingskracht
Door zijn sociale aard bleek Geert van in het begin een verkoper pur sang. Doorheen de jaren haalde hij kleppers van klanten binnen zoals de Dienst voor Inschrijving van Voertuigen (DIV) – die alle Belgische nummerplaten beheert – Reynaers Aluminium en Volvo Cars. Hilde heeft op haar beurt altijd een onmisbare rol gespeeld door het papierwerk van de firma te regelen en zo alles draaiende te houden achter de schermen. Hoe je dat als koppel blijft bolwerken wanneer er kinderen komen? Door ze mee te nemen naar de werkvloer. “Ik herinner me dat wij al op jonge leeftijd regelmatig aan de weegbrug stonden”, vertelt Eline (41). “Mama en papa hadden ons uitgelegd hoe we camions correct moesten wegen wanneer ze binnenreden.”
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de volgende generatie De Cocker de magnetische aantrekkingskracht van het bedrijf voelde. “Met mij was er weinig aan te vangen op dagen dat ik niet mocht meerijden met de vrachtwagen”, aldus Christophe (38). Als oudste zoon en middelste in de rij was hij de eerste van de kinderen om twintig jaar geleden voltijds in de zaak van Geert en Hilde te beginnen. “Dat heeft ook te maken met timing. Tot dan toe hadden mijn ouders vlot alles met hun tweeën gedaan, weliswaar met transporteurs in onderaanneming. Maar de zaak begon uit z’n voegen te barsten, dus het was logisch dat ik erbij zou komen als werknemer. Aanvankelijk hield ik me vooral bezig met het uitsorteren van metaal, daar is gaandeweg aankoop, verkoop en aansturing van andere medewerkers bijgekomen.”
Er kwam nog versterking in de vorm van enkele vaste medewerkers en tien jaar na Christophe kwam ook jongste telg Maarten (31) in de firma. “Ik hielp ook al van kinds af aan graag mee in het bedrijf, vooral aan de machines. Daarom koos ik voor een technische opleiding. Na enkele jaren elders ervaring op te doen ben ik mij hier gaan toeleggen op machineonderhoud, maar ik rijd ook met de camion, stel de planningen op en spring bij waar nodig.”
Jasmin (34), die drie jaar geleden ‘solliciteerde’, proefde na haar opleiding handelsingenieur eerst van de consultancywereld en was business controller in de chemie. Toen ze voelde dat ze klaar was voor een nieuwe uitdaging, moest ze haar ouders overtuigen om te mogen starten bij Recycling De Cocker. “Ik vroeg me af of ze na haar gigantische studie wel op haar plaats zou zijn in de schrootsector”, geeft Geert toe. “Maar eigenlijk is het antwoord: ja. Tegenwoordig heb je zeker mensen met haar kennis nodig. Hoewel ik zelf liefst alles met pen en papier zou willen blijven doen, besef ik dat je de nieuwste ontwikkelingen moet volgen. We moeten mee zijn met de digitalisering - waaronder ook de NIS2-wetgeving rond cybersecurity - op milieutechnisch vlak, noem maar op. Jasmin helpt bij die hele backoffice.”
Dankzij Voka Familio Charter gaan we nu werk maken van een familiecharter. Maar op andere vlakken staan wij wél al best ver. Zo is de successie al geregeld”
Geert De Cocker, oprichter
Successie gepland
De taakverdeling binnen de familie op de werkvloer mag dan organisch gegroeid zijn, de opvolging wijst zichzelf niet zomaar uit. Daarom stapte Recycling De Cocker recent in het Voka Familio-traject. “Zo komen we één keer per maand samen met ons zevenen om het daarover te hebben. Anders komt dat er met zoveel uiteenlopende agenda’s nauwelijks van”, zegt Jasmin. “Doordat we tijdens de sessies kennismaken met andere familiebedrijven die vertellen hoe zij de overdracht aanpakken, leren we bovendien veel bij. Mijn broers en zussen en ik zijn nog maar de eerste generatie opvolgers, dus het is logisch dat ons bedrijf daarin nog minder ver staat dan familiebedrijven die al langer bestaan.”
“Tijdens de sessies hebben wij bijvoorbeeld gemerkt dat veel families erg bezig zijn met hun familiecharter. Toen de kinderen klein waren, hadden wij een huisreglement met tien geboden. Dat is wat bij ons tot nu toe het dichtst bij een charter is gekomen”, glimlacht Geert. “Door te horen hoeveel aandacht anderen daaraan besteden, is dat ook bij ons gaan leven en gaan wij daar eveneens werk van maken. Maar op andere vlakken staan wij wél al best ver. Zo is de successie al geregeld. Boven onze operationele vennootschap hebben wij een tijd geleden op aanraden van de boekhouder een holding geplaatst, die eigenaar is van de infrastructuur die de BV huurt. Boven die holding hebben we een maatschap. De aandelen daarvan zijn inmiddels geschonken aan de vijf kinderen.”
Oudste dochters Eline en Liesje krijgen op die manier ook hun deel van wat hun ouders hebben opgebouwd, zonder dat ze op operationeel niveau bij de zaak betrokken zijn. “Toen wij afstudeerden was er niet dringend hulp nodig en het is zo gelopen dat wij ons eigen pad hebben uitgestippeld”, legt Liesje uit. “Ik heb mijn man leren kennen en heb samen met hem cateringbedrijf Atelier Ducheyne opgericht. Eline en haar man baten op hun beurt B&B Hoeve La Cascina uit.” “Hoewel wij niet op dagelijkse basis bezig zijn met Recycling De Cocker, zijn wij wel mee verantwoordelijk voor beslissingen op het niveau van de maatschap – zoals het familiecharter. Daarom doen we de moeite om op de hoogte te blijven”, zegt die laatste. “Het is niet omdat je een schenking ontvangt, dat er geen druk op je schouders komt. Ook wij willen het beste doen om de familiezaak verder te zetten.”
Dat de overdracht via een schenking zou gebeuren en niet via een verkoop, lag voor Geert en Hilde voor de hand. “Ik zal me tevreden stellen met mijn pensioen dat vanaf 1 april 2026 zal worden uitgekeerd”, zegt Geert beslist. “Wij hebben bovendien nog een spaarpotje. Als het nodig is, kunnen wij onszelf een dividend uitreiken, maar in principe is dat niet de bedoeling. We zien het wel van dag tot dag.”
(lees verder onder de foto)
Niet van vandaag op morgen
Wie op termijn de leiding zal nemen over operationele beslissingen van de vennootschap Recycling De Cocker? Daar wordt nog over nagedacht. “Wordt dat één iemand, of zal dat met drie personen gebeuren? We zijn de tijd aan het nemen om dat te bekijken”, zegt Geert. Hetzelfde geldt voor de vraag wat er met de aandelen dient te gebeuren als een van de kinderen er ooit afstand van wil doen. “Ik heb daar antwoorden op in mijn hoofd, maar die moeten goed worden afgetoetst met een externe partij. Sowieso is dat niet iets waar je van vandaag op morgen beslissingen over neemt, daar moet doorheen de jaren naartoe gewerkt worden.”
En daar is tijd voor, want Geert en Hilde hebben het vruchtgebruik van de aandelen van de maatschap. Hoewel er al actief overlegd wordt over onder meer investeringsbeslissingen, hebben zij hierdoor nog op elk vlak het laatste woord. “Ik heb al bepaalde operationele verantwoordelijkheden doorgegeven, maar ik kom nog zo’n dertig à veertig uur per week meedraaien”, zegt Hilde. “Dat is voor ons niet veel”, valt Geert in. “Wij komen van tachtig à honderd uur per week.”
Zelf doet hij het ook iets rustiger aan, maar écht met pensioen gaan? De familie is het erover eens dat hij dat niet zal kunnen. “En we weten ook niet of mama dat zou aankunnen”, lachen de kinderen.
Maak net als de familie De Cocker werk van je familiale overdracht samen met Voka
Voka Familio maakt de overdracht van familiebedrijven bespreekbaar, en is hét groepstraject voor Vlaamse familiebedrijven die met passie hun onderneming runnen en willen nadenken over de toekomstige generatiewissel.
