Hilde op pad met … David en Stephen Dewaele, alias 2manydjs

Co-ceo Voka Oost-Vlaanderen Hilde Schuddinck ging deze maand op pad met David en Stephen Dewaele, alias 2manydjs.

Tekst Hilde Schuddinck – foto Nathalie Dolmans

David en Stephen Dewaele begroeten me hartelijk in hun Studio Deewee, vlak bij de oude Beestenmarkt in Gent. Een walhalla vol platen én hun grote ‘speeltuin’ waar ze muziek creëren, producen en mixen. Ze zijn nog moe, want net terug van een dj-set op Coachella (Music and Arts Festival in Los Angeles). Vrijdag vertrokken, dinsdagochtend terug, en dat voor twee sets van anderhalf uur voor 200.000 mensen. 

Maar de energie en de warmte waarmee ze mij verwelkomen zijn groot. Ze bieden koffie aan, maar moeten toegeven dat ze niet zelf kunnen werken met hun nieuwe fancy machine. Een tikkeltje verlegen: ‘Er komt straks iemand die dat kan’.

Net terug van Palm Springs, een leven om jaloers op te zijn?

“(Ze twijfelen, zuchten en lachen) Er zijn natuurlijk grote pieken, het feit dat iedereen naar je kijkt en naar je luistert. Dat geeft nog altijd een kick. Maar heel veel daarvan is vooral exciting in de eerste twee, drie jaar. Dat reizen en muziek draaien, elk weekend ergens anders, dat doen wij ondertussen al dertig jaar. En dat betekent vooral roofbouw op je lichaam. Dus je hoeft zeker niet jaloers te zijn op die mentale en fysieke impact.” 

Laten jullie zich daarin opvolgen? Gaan jullie vaak naar een dokter?

“We waren er onlangs nog grapjes over aan het maken, omdat we voor een nieuwe collega de preventieadviseur moesten verwittigen. Maar aan ons vraagt eigenlijk nooit iemand hoe het met ons is (beiden lachen).” 

Hoe proberen jullie die roofbouw te compenseren? Sporten, sapjesdiëten? Opletten met alcohol?

“We drinken bijna nooit. Het blijft bij een goed glas bij het eten. We weten hoe we ons moeten voorbereiden op zo’n weekend als Coachella.”

Je bedoelt: structuur en discipline nastreven? 

“Klopt, omdat we dat al zoveel gedaan hebben, weet  je hoe je je moet organiseren qua slaap en voeding om de jetlag te verteren. Als je zes hamburgers eet voordat je het vliegtuig opgaat, zal je niet gelukkig landen.”

Jullie hebben geen personal coach? 

Stephen: “We hebben een osteopaat, dankzij hem leven we nu een stuk bewuster en leren we anticiperen op de verschillende optredens. We hebben ook een neuroloog gespecialiseerd in jetlags. Zo weten we dat je de ‘vijfde dag’ emotioneel crasht, daar proberen we in de planning rekening mee te houden. Maar het is ook geen exacte wetenschap. Dave kan slapen onder de dj-booth terwijl er 20.000 man aan het feesten is, bij mij moet het donker en stil zijn. Ik wou dat ik een beetje meer Dave in me had (lacht).”

En ik die dacht dat jullie leven pure rock’n roll was …

Stephen: “Helaas, uitgaan was niet onze prioriteit. We waren veel weg omdat we moesten draaien, maar gingen daar altijd heel plichtsbewust mee om. Ons hoofddoel is muziek maken. Draaien, optreden is nodig om inkomsten te hebben om onze eigen projecten te kunnen blijven doen. Het is dat wat ons vrij uniek maakt: we zijn dj’s, hebben een band, producen, remixen. We embracen dus veel meer dan één muzikaal facet. We zien er ook niet altijd uit als dj’s of als een band. Het is al vaak gebeurd dat wij op een podium spelen, mensen ons bij een stage invasion een high five geven en dan achteraf zeggen: ‘Hé, waar zijn 2manydjs eigenlijk?’ ‘Euh, hier’!”

Misschien vinden jullie dat net kicken?

“Ergens is dat onze super power. Het draait voor ons echt enkel om de muziek.” 

Hoe is het begonnen? Er is een leeftijdskloof van vijf jaar. Op je twaalf en zeventien heb je allicht niet dezelfde interesses ... 

David: “Stephen wou altijd al iets met muziek doen en ik wou vooral striptekenaar worden. Maar op mijn zestiende had ik een groepje waar Steph door toeval is bijgekomen. Veel mensen denken dat hier een groot plan achter zit, niet dus.”

Stephen: “Klopt, toen ik eens ging mee repeteren, begon de magic. Ook het samen deejayen is organisch gegaan omdat Dave één keer is ingevallen. En dat bleek veel beter. We zijn twee compleet verschillende mensen, maar één plus één is sowieso drie bij ons.”

Muziek is met de paplepel ingegeven. Vader Zaki was deejay, tv-figuur én er was het café De Gentenaar in de Gentse Vlaanderenstraat waar muziek centraal stond.

“In onze familie was muziek bijzonder aanwezig. Uiteraard bij onze papa, maar wellicht nog meer bij onze mama. Ons huis stond vol met platen, een beetje zoals hier. Mijn pa kreeg die van de platenfirma's. En dat was voor ons een inspiratie, allemaal hoezen met coole shit. Dus alles wat je hier ziet, is uiteindelijk allemaal niet zo vergezocht. Mijn pa heeft een autoritaire stem. Zelfs moest je hem een menu laten lezen van een Chinees restaurant, iedereen luistert. Een echte raconteur, maar het was onze mama die selecteerde welke platen hij op de radio zou draaien én naar Londen ging om nieuwe muziek te kopen. Ze was veel meer op de hoogte dan mijn pa, en dat is zeker niet slecht bedoeld.” 

Jullie zijn rasechte artiesten, was het klassieke schoolsysteem aan jullie besteed? 

(ze bekijken elkaar veelzeggend) 
David: “We zijn naar Sint-Barbara geweest. Zucht. Ons papa had een theorie: ‘Om er anarchisten van te maken, moeten ze naar de Jezuïeten’.”

Stephen: “Hij zegt dat nu gemakkelijk, maar de context was voor mij toen niet eenvoudig. Mijn pa kwam voortdurend op tv, hij had een jeugdprogramma met Nadine De Sloovere. Dat was de wereld waarin wij leefden en op school was dat niet altijd even cool. Zo is er het verhaal van ‘Pas de Deux’: ze werden laatste tijdens het Songfestival van 1983. Mijn vader zat in de jury die hen had gekozen voor België. Die week was de hel voor mij. De helft van mijn klas sprak ook Frans, jongens uit Knokke. Een compleet andere wereld en ik viel daar dus tussen.” 

David: “Dat volg ik wel, maar juist die dualiteit vond ik leuk. Ouders die in het weekend naar Londen gingen om platen te kopen, of naar optredens in Parijs; Urbanus die bij ons thuis kwam dansen. En dan op school veel rich boys, ik voelde het als een sterkte omdat je die twee werelden gezien hebt. Als je pa op televisie komt, begin je ook goed door te hebben hoe mensen daarmee omgaan.”

Hoe bedoel je?

David: “Denk aan een bomvol restaurant waar iedereen geweigerd wordt, maar er voor je pa en zijn gezin toch nog een tafeltje gedekt wordt. Dan denk je snel: ‘De regels zijn toch de regels? Maar de regels zijn dus niet de regels.’ Of je leraar die plots achter een gordijn wegduikt als hij je samen met je pa ziet. We kunnen een boek met anekdotes schrijven.”

Jullie worden wellicht op straat ook vaak aangesproken? 

David: “Veel mensen vinden dat Stephen en ik soms arrogant waren. Bijvoorbeeld omdat we geen interviews gaven. Maar dat was gewoon omdat wij het zelf niet serieus namen. ‘Bekend zijn’ heeft nooit ons leven bepaald, en ook niet dat van onze ouders.  Ze hebben dat goed aangepakt, wij gaan hetzelfde proberen voor onze kinderen.” 

Zijn jullie ondernemers?

David: “Dat is een goede vraag. Ik denk het wel, al vind ik het moeilijk om ons zo te noemen. Alle succesvolle zaken die we ondernomen hebben, vloeien voort uit onze passie voor muziek. Als ik aan ondernemers denk, denk ik vooral aan een heel commerciële insteek. Ze kunnen alles verkopen en kennen de markt.”

Jullie zijn wel succesvol, dat kan je niet ontkennen …

Stephen: “Maar is dat iets wat ons overkomen is? Of wat we zelf gedaan hebben? Onze grootste struggle is de vrijheid vinden om onze muziek te maken – dus creatief te zijn – en de onderneming moet ervoor zorgen dat we dat kunnen doen door bijvoorbeeld op festivals te spelen. Als we in de studio nummers maken, dan moet het commerciële wijken en willen we alle tijd nemen om te creëren, zonder dat we op voorhand weten wat het resultaat zal zijn. Hoe kunnen we iets maken waar we kippenvel van krijgen? Dat is ons belangrijkste vraagstuk.” 

Jullie moeten ook even flexibel zijn als ondernemers. 

David: “Ja, en inspelen op de actualiteit. Je management helpt je daar wel mee, maar je moet  zelf ook mee zijn. Ik zie bij veel muzikanten enkel het romantische beeld. Maar er is ook de zakelijke kant.  Daar zou veel meer op gehamerd moeten worden.” 

(lees verder onder de foto)

David en Stephen Dewaele in hun Studio Deewee, vlak bij de oude Beestenmarkt in Gent.

Maar jullie hebben het ook allemaal gaandeweg ontdekt? 

David: “De jongere generaties stellen ons vaak vragen, wat de max is. Het systeem is nu eenmaal fucked up en het gaat niet gemakkelijker worden.” 

Zo doen jullie dus ook aan ‘pay it forward’, net als in de techwereld. 

Stephen: “Okay, klinkt cool (lacht). In the long run zit er een vorm van opportunisme in. Je hoopt ook ooit iets terug te krijgen. Er is momenteel een hele generatie die niet opgroeit met de voordelen die wij hadden. Maar als je hun geen hoop geeft, is het foute boel. Jonge mensen zien af. Ze zijn mentaal onrustig, angstig. Niet alleen over de wereld, maar over zichzelf als persoon. Dus we moeten hen helpen en zeggen dat ze mogen falen.” 

Knap van jullie. 

Stephen: “Misschien wel, maar zij geven ons ook inzichten. Wij hebben soms ideeën die we vroeger zelf zouden onderzoeken. Die geven we nu aan hen waardoor zaken gewoon veel sneller gebeuren.”

Maar hoe bepaal je aan welke jonge mensen je ideeën wil geven?

David: “Puur op buikgevoel en dat zit meestal juist. We zien vaak in mensen iets wat ze misschien zelf nog niet weten. Heel veel mensen werken al vijftien jaar bij ons. Ze zijn begonnen als roadie of doorgegroeid naar iets helemaal anders. Je ontwikkelt een soort sixth sense voor wat iemand kan. Maar je moet vooral vertrouwen geven. Dat talent zien groeien, dat is mooi.” 

Hoe kijken jullie naar de wereld momenteel, want jullie komen ook overal? 

Stephen: “Brexit had de grootste impact op ons, en daar hadden we nooit bij stilgestaan. Financieel dan. Wij woonden in Londen, ons management en ons agency zijn daar. Londen is onze tweede thuis, maar sinds Brexit is  Londen niet meer Londen. Zo zie je maar dat een puur politieke beslissing een enorme weerslag kan hebben op de economie, maar evenzeer op cultureel vlak. We voelen rondom ons echt de malaise. Een maand geleden waren we in Australië en Nieuw-Zeeland. En daar voelde het zo chill. Hier zijn wij allemaal bezig over Trump, of over de verrechtsing van alles. Maar daar blijven ze ver verwijderd van die paniek. Dat voelde heerlijk nostalgisch aan.” 

Wat zijn jullie toekomstplannen?

David: “Minder doen. We moeten eigenlijk veel meer nee zeggen dan dat we ja kunnen zeggen. Maar we willen ook risico’s blijven nemen als we ergens in geloven. We hebben die vrijheid nodig. En onze manager vloekt dan eens goed.” 

Ook dat is ondernemerschap. Een soort koppigheid om toch voor je eigen ding te gaan. Ik kan jullie dus toch ondernemers noemen. 

Stephen: “Allez dan, bij deze is het officieel.”