De pijnpunten in de organisatie en financiering van welzijn en zorg: we kennen ze al een hele tijd. De coronacrisis legde ze nu ook bloot voor het brede publiek. Benieuwd? U ontdekt het op 29 oktober tijdens het congres van Voka Health Community. In de aanloop van het congres geven enkele toekomstdenker hun visie op welzijn en zorg. Deze week aan het woord: Veerle Govers - Ervaringsdeskundige
Veerle Govers (52) leeft al meer dan 40 jaar met een progressieve spierziekte. Ze organiseert zelf haar hulp met behulp van een Persoonlijk Assistentiebudget. Daarnaast werkt ze ook nog twee dagen per week in UZ Gasthuisberg, waar ze werkt met een specifieke patiëntengroep. Dat maakt dat ze niet alleen ervaringskundige is in het krijgen van zorg, maar ook in het geven en dragen van zorg, zoals ze het zelf formuleert.
“Ik hoop vooral dat we naar een menselijkere aanpak gaan, mocht het ooit weer tot een lockdown komen.”
Veerle Govers
Veerle is iemand voor wie zorg krijgen, dragen, geven,… een rode draad in het leven is. Ze krijgt zorg van assistenten, wat haar werkgever maakt. Tegelijk is ze zelf bijna 25 jaar een werknemer in het UZ Gasthuisberg. We interviewen Veerle in deze reeks van Toekomstdenkers, maar daar voelt ze zich niet helemaal comfortabel bij. “Eerlijk? Een toekomstdenker ben ik nu net niet… ‘Dag per dag’ is eerder mijn motto. Maar natuurlijk heeft de huidige situatie mij ook iets meer doen reflecteren over de toekomst”.
Veerle kwam bij Voka Health Community terecht via een webinar over “Patiënt zijn in coronatijden”. “Ik vind het al bijzonder dat ik dankzij de digitalisering bij die sessie ben terechtgekomen. Op dit ogenblik ben ik fysiek volledig afhankelijk van derden. Fysiek en organisatorisch vraagt het me momenteel te veel inspanning om me naar dergelijke events te verplaatsen. De digitalisering heeft elk van ons al veel opportuniteiten geboden in coronatijden, maar voor mij misschien nog meer.” Dat geldt ook op het vlak van haar job, vertelt Veerle. “Mijn energie is beperkt. Ik word sinds enkele jaren ’s nachts en enkele daguren beademd. Als ik van mijn woonplaats in Leuven naar Gasthuisberg moet pendelen, kost me dat elke dag 2 tot 3 uur tijd. Nu ik die verplaatsing niet moet maken en van thuis uit kan werken, is dat energie die ik kan sparen. Toen ik in 2007 thuis was na een longontsteking, was het heel uitzonderlijk om deels thuis te mogen werken. Vergaderingen op afstand, teleconsultaties,…: nu vinden we dat allemaal evident.”
Veerle had het geluk dat ze tijdens de lockdown in het voorjaar een beroep kon doen op haar moeder, die dankzij een kangoeroesysteem vlakbij woont. “Ik heb voor alles hulp nodig, zeven dagen op zeven. Gelukkig kon ik dagelijks elke ochtend op de thuisverpleging blijven rekenen. Twee vaste assistenten zijn blijven komen tijdens de lockdown; iemand anders die met veel andere mensen werkt, kwam niet meer langs omdat er door de overheid gevraagd werd de contacten te beperken. Als je je ineens helemaal anders moet organiseren, is dat niet evident. Maar dankzij mijn moeder is dat wel gelukt. Persoonlijk heb ik daar dus niet veel last van gehad, maar ik ben daar wel heel bezorgd over voor al mijn medemensen. Voor veel mensen met een beperking is het niet aangewezen om kinesitherapie twee maanden stop te zetten. Zorgbehoevend zijn, dat stopt niet omdat er een pandemie is…”
Menselijkere aanpak
“Als risicopatiënt ben ik het gewoon om om te gaan met een strikte handhygiëne en de andere basisregels. Al is social distancing onhoudbaar, aangezien men mij bijvoorbeeld eten en drinken moet geven. Handgel en mondmaskers waren hier dus al aanwezig. Ik denk dat ik daardoor in verhouding met veel medemensen minder bang ben, net omdat ik die zaken altijd toepas en bepaalde risico’s toch moet nemen. Het spontaan iets ondernemen, iets wat veel mensen misten tijdens de lockdown, ken ik sowieso niet. Zodra ik ergens naartoe wil, moet ik dat plannen. Ik snap dat mensen daarover klagen. Met de mondmaskerplicht in de provincie Antwerpen heb ik het wel moeilijk. Gezien mijn beperkte kracht om te ademen, lukt het dragen van een mondmasker me niet. Dat ik een attest nodig zou hebben om te kunnen ademen, dat gaat er bij mij niet in.”
Of de coronacrisis volgens Veerle blijvende veranderingen met zich meebrengt? “Ik geloof het wel. Er komen mensen uit heel Vlaanderen naar Gasthuisberg. Die afstand vormt soms een probleem. Ik hoop dan ook dat teleconsultaties en digitaal vergaderen iets blijvends zullen zijn. Maar ik hoop vooral dat we naar een menselijkere aanpak gaan, mocht het ooit weer tot een lockdown komen. We horen veel over woonzorgcentra, maar ook ouders van kinderen met een verstandelijke beperking die normaal in een voorziening verblijven, moesten hartverscheurende keuzes maken. Voor die groepen was ik heel bezorgd”, besluit ze.
Om de pijnpunten in de organisatie en financiering van welzijn en zorg te veranderen hebben we nood aan durvers, dromers en doeners. Hoort u daar ook bij? Wil u graag inspiratie van andere toekomstdenkers? Schrijf dan nu in voor het congres van Voka Health Community op 29 oktober in Brussels44Center, uiteraard #coronaproof!
Ontdek hier de visie van onze andere toekomstdenkers.
