Grenzeloos talent
Mijn ontgoocheling over het uitblijven van concrete inspanningen door de verschillende regeringen van ons land om actief in te zetten op gerichte economische migratie is groot. De West-Vlaamse context is nochtans uiterst verontrustend: een vergrijzing die nog niet eens haar hoogtepunt heeft bereikt en een quasi volledige tewerkstelling die nergens al zo lang haar gelijke kent. Voeg daar de verlammende koudwatervrees van onze politici aan toe om de spreekwoordelijke stok te hanteren richting wie kan, maar niet wil werken, maar wel een uitkering geniet en je kunt als ondernemer je groeiverhaal opbergen. Ik zei het al eerder: wie kan tellen, komt al snel tot de conclusie dat we horizon 2030 die 77.000 West-Vlaamse arbeidsplaatsen echt niet ingevuld gaan krijgen met wat gemorrel in de marge. Een andere naam voor ons huidig arbeidsmarktbeleid heb ik niet.
Als Vlaanderen zich bij de top 5 van ondernemende kennisregio’s wil scharen, dan moet er absoluut meer geïnvesteerd worden in het aantrekken en koesteren van buitenlands talent. Dat internationaal talent vormt een cruciaal onderdeel van ons economisch weefsel. Toch blijft men achter de feiten aanlopen.
De Vlaamse Adviesraad voor Innoveren en Ondernemen (VARIO) riep al in zijn eerste advies eind 2017 op tot een integrale en gecoördineerde strategie waarbij een betere branding als regio en een vriendelijk welkomstbeleid met een onestopshop de speerpunten waren. Enkele jaren later merken we op het terrein dat er geen enkele vooruitgang geboekt werd op het vlak van het aantrekken en behouden van internationaal talent. We zijn de strijd om talent hopeloos aan het verliezen. We moeten veel ambitieuzer durven zijn.
Projecten zoals de International Community West Flanders en pilootprojecten met Marokkaanse ICT’ers en jobmatching-initiatieven in Senegal en Nigeria zijn goede stappen in de juiste richting, maar zolang het beleid en de regeringen in gebreke blijven, zijn het druppels op een hete plaat. Er moeten concrete acties opgezet worden binnen een krachtig beleid.
Gemorrel in de marge: een andere naam voor ons huidig arbeidsmarktbeleid heb ik niet.
Bert Mons - Gedelegeerd bestuurder
De war on talent doet ons kijken naar het buitenland, maar het gebrek aan daadkracht van de regeringen doet ons die concurrentiestrijd verliezen. Een fysieke onestopshop zoals we die kennen in Nederland moet er zo snel mogelijk komen. Het is cruciaal om een goed welkomstbeleid voor internationaal talent uit te tekenen. We kunnen niet blind zijn hoe belangrijk een ondersteuning en begeleiding vanuit een onestopshop is bij de keuze voor (West-)Vlaanderen of een ander (buur)land.
Daarnaast is huisvesting cruciaal om het aantrekken van buitenlands talent te versterken. Op vandaag is er geen wettelijk kader rond het huisvesten van arbeidsmigranten, in tegenstelling tot onze buurlanden Nederland en Duitsland. De huidige regelgeving is beperkend en nefast voor de economische migratie.
Die regelgeving stopt niet bij huisvesting. Talenten van buiten de EU die in Vlaanderen willen komen werken, moeten een ellenlange procedure doorlopen om een gecombineerde vergunning (single permit) te bekomen. Die doorlooptermijn moet aangepakt worden om vertrouwen bij de ondernemingen en de buitenlandse talenten te versterken. Bovendien moet er ook ingezet worden op actieve werving van niet alleen hoogopgeleiden, maar ook midden- en kortgeschoolden waaraan ondernemingen nood hebben.
Verder liggen er nog heel wat werven. We blijven ijveren voor een soepeler erkenning van buitenlandse diploma’s, een meer actieve rol van FIT om die talenten te identificeren en aan te trekken, alsook voldoende informatie en dienstverlening in het Engels.
Heel wat werk op de plank. Het is 5 voor 12. Als Vlaanderen zichzelf op de kaart wil (blijven) zetten als innovatieve kennisregio, moet er meer ingezet worden op internationaal talent.
