Zou het kunnen dat bepaalde Waalse politici in Vlaanderen populairder zijn dan de politici van eigen bodem? De uitgesproken meningen van MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez klinken alvast luid door in onze contreien. De jonge spring-in-‘t-veld en jurist-advocaat uit Bergen duikt om de haverklap op in West-Vlaanderen en rijgt er de bedrijfsbezoeken en andere visites (zoals op Waregem Koerse) aan elkaar. Een nadere kennismaking dringt zich op.
Vanwaar uw grote belangstelling voor het Vlaamse en het West-Vlaamse bedrijfsleven? En wat onthoudt u vooral uit die bezoeken?
“Om te beginnen moet ik als Belgisch politicus en als voorzitter van een politieke partij aandacht hebben voor het hele land, toch? Verder ben ik een liberaal en ben ik er als dusdanig van overtuigd dat het in de eerste plaats de ondernemers zijn die heel het land in belangrijke mate doen draaien, welvaart creëren en ook de staatskassa’s helpen voeden. Ik breng hier hulde aan die groep. Mijn bezoeken aan Vlaamse of West-Vlaamse bedrijven leren me ook dat de zaken hier beter aangepakt worden dan bij ons in Wallonië, waar de socialisten tot op vandaag te veel in het verleden zijn blijven hangen en zich verschuilen achter de sluiting van de kolen- en staalindustrie. Sorry, maar ik leef in het heden. Als ik goede ideeën kan oppikken in Vlaanderen, doe ik dat graag.”
Als ik goede ideeën kan oppikken in Vlaanderen, doe ik dat graag.
Wat doet Vlaanderen dan beter?
“Ik heb respect voor iedereen, maar wie domineert de debatten in de Waalse media? De vakbonden (FGTB, CSC), de solidariteitsorganisaties of ngo’s zoals Greenpeace. De mensen horen vooral het linkse discours en dat is niet bepaald pro ondernemerschap. Het eenheidsdenken ‘neutraliseert’ het debat. Het wordt tijd dat de Walen ‘gedecomplexeerd’ worden en andere stemmen horen. Ik excuseer me alvast niet omdat ik liberaal ben; ik ben er fier op. Ik wil overal verkondigen hoe belangrijk bedrijven zijn voor de welvaart. Heb je de groenen dat al horen zeggen? In Vlaanderen merk ik dat een organisatie als Voka zich openlijk en voortdurend mengt in het politieke debat en maar goed ook. De Union Wallonne des Entreprises (UWE) mag daar een voorbeeld aan nemen en zou meer op het debat moeten wegen. In Vlaanderen zien we al decennialang hoe het privékapitaal van grote bedrijven of families de economie vooruit helpt stuwen. In Wallonië gebeuren zulke investeringen veel minder. Wallonië rekent op het grote geld uit het buitenland. We weten maar al te goed tot welke drama’s dat heeft geleid; kijk maar naar Cockerill of Caterpillar. In Vlaanderen is alles meer endogeen gestuurd. De Vlaamse kmo’s zorgen gemiddeld voor 12 arbeidsplaatsen, de Waalse voor 9. Had men meer ingezet op een ander economisch weefsel, dan zouden we meer vooruitgang hebben gezien, meer clusters hebben ontdekt met lokale toeleveranciers en meer aanhoudende investeringen hebben genoteerd. Ik nodig Vlaamse investeerders overigens met plezier uit in Wallonië: we hebben goede terreinen, een centrale geografische ligging en opgeleide mensen.”
Laten we het even hebben over de arbeidsmarkt. Vlaamse bedrijven willen Waalse medewerkers met open armen ontvangen, maar de resultaten vallen al jaren tegen wegens gebrek aan flexibiliteit en gemis aan mobiliteit. Hoe kunnen we uit die spiraal geraken?
“Ik begrijp dat ook niet. In Charleroi of in Bergen loopt de werkloosheidsgraad op tot 20%, en wat gebeurt er nu al jarenlang ten gronde? De overheden laten de industrie teloor gaan en vervangen de vroegere industriële sites, raar maar waar, door politiekantoren, administratieve sites, musea of ontspanningscentra. Zo schep je alvast geen nieuwe banen waarmee mensen welvaart creëren voor zichzelf en voor de maatschappij. Ten gronde blijft ook deze vaststelling overeind: in Frankrijk heeft men recht op 18 maanden werkloosheidsvergoeding, en dan is het gedaan. Waarom hier niet? Ik stel een degressiviteit voor en een schrapping na 2 jaar. Wie de uitkering wil behouden, moet gemeenschapsdienst doen. En dan is er inderdaad nog die mobiliteit, of beter het gebrek daaraan. Wist u dat de helft van de mensen die bij IKEA in Bergen werken, afkomstig zijn uit Frankrijk? Dat zegt toch alles.”
Een oud zeer in de bedrijfswereld is de fiscale druk die uitgaat van de overheid. Uw collega’s van Open Vld hebben de kwestie dit jaar nog aangekaart, maar zitten wel al bijna 25 jaar in de federale regering. Ook andere partijen hebben het overheidsbeslag nog nooit gedrukt. Hallucinant toch?
“Fiscaliteit, overheidsbeslag: ik word er gek van. Maar toch ook deze nuance. De MR heeft op dat vlak wél zaken in beweging gezet. Denk maar aan de fiscale hervormingen die Reynders heeft doorgevoerd of aan de taxshift van Charles Michel en de hervorming van de loonwet. Oui, on se bat. Dit gezegd zijnde, moeten we inderdaad met de meerderheid veel verder gaan. Het grote probleem is echter dat links nog altijd denkt dat het geld uit de hemel moet neerdwarrelen. Mag ik opnieuw even verwijzen naar het discours in Frankrijk? Niemand weet dat blijkbaar, maar zelfs de Parti communiste français pleit er expliciet voor om meer mensen aan het werk te krijgen. Kan u zich dat hier voorstellen?”
De Waalse communistische partij PTB wint toch zienderogen aan populariteit?
“Het zal u misschien verrassen, maar aan de basis hebben we dezelfde bezorgdheden, alleen de oplossing is anders. Werk staat centraal. Franstalig links heeft dat principe intussen laten vallen. Het verkiest mensen kwetsbaar en dus afhankelijk te houden, en om aan communautarisme te doen. Dat het minimumsalaris omhoog moet, daar kunnen we ons natuurlijk in vinden. Voor de MR moeten de belastingen op werk naar beneden. Maar dat de PTB altijd de ‘patrons’ in het vizier neemt, is onaanvaardbaar. Wie anders dan ondernemers zullen voor een beter leven zorgen? Kortom: pro meer loon, maar contra het status quo.”
Na corona wordt de ondernemerswereld nu geconfronteerd met het inflatiespook en oplopende energieprijzen. Inmiddels ontspoort het overheidsbudget, de staatsschuld zeg maar, zienderogen. Waar moet dit naar toe?
“Het sprookje alsof gratis geld zou bestaan, moet uit de wereld worden geholpen. In Europa heeft enkel België zo’n zwakke arbeidsgraad, zo’n grote fiscale druk en zo’n groot publiek deficit. En men vindt dat normaal. Wij niet. De eerste sleutel naar verandering bevindt zich in de arbeidsmarkt. We moeten dringend meer mensen aan het werk krijgen. Daarmee begint alles. En dan moeten de overheidsfinanciën gesaneerd worden. De situatie, zeker in Wallonië, is inderdaad zeer ernstig. 15 miljard euro aan inkomsten staan tegenover 40 miljard euro aan uitgaven. Gelukkig hebben we nu op dat departement de jonge en veelbelovende MR-politicus Adrien Dolimont, die maar één ambitie heeft: de zaken rechttrekken. Hij zei me recent nog: ‘Weet je waarom ik deze missie doe? Voor de volgende generatie, en dus ook mijn eigen kinderen’.”
Heeft u een voorstel als het over staatshervorming gaat?
“Ten gronde pleit ik voor een herfederalisering van een reeks bevoegdheden. Met de regionalisering heeft dit land zichzelf op vele vlakken in de problemen gereden. Internationaal heeft ons dat geloofwaardigheid gekost. Op het vlak van energie-oplossingen gaat het alle kanten op. Idem dito voor de fiscaliteit of het klimaatbeleid, om maar enkele voorbeelden te geven. In tijden van grote internationale uitdagingen blijven wij hier aanmodderen met ingewikkelde staatsstructuren ten koste van efficiëntie. En wat zie je op het terrein? In Molenbeek loopt de werkloosheid torenhoog op en enkele kilometers verderop in Zaventem heeft iedereen werk. Wie begrijpt dat nog? In naam van de solidariteit wordt federaal geld naar Vlaanderen of Wallonië versluisd, maar de deelstaten hebben daar geen inspraak over, terwijl ze wel de kassa helpen spijzen.”
In tijden van grote internationale uitdagingen blijven wij hier aanmodderen met ingewikkelde staatsstructuren.
Iedereen heeft de mond vol over crisistijden. Voka pleit in de gegeven omstandigheden voor een indexsprong gekoppeld aan een eenmalige koopkrachtpremie. Een goed idee?
“Ik pleit meer voor een defiscalisatie van de index zodat de mensen én bedrijven zelf meer overhouden, in plaats van de overheid die afroomt. Dat geldt ook voor de lonen, waaraan de bedrijven zich blauw betalen en de werknemers netto te weinig overhouden. Opnieuw door te veel belastingen. Die moeten naar beneden.”
Heeft u bedenkingen bij de vaststelling dat Europa exponentieel het meest betaalt voor zijn gas, in tegenstelling tot andere blokken in de wereld. Want dat heeft toch gevolgen voor de concurrentiekracht van Europese bedrijven?
“Wij hebben al altijd gepleit voor het langer openhouden van onze kerncentrales en voor onderzoek naar nieuwe nucleaire technologie. Nu pas zien de anderen het nut en de zin in van ons standpunt. Het is ook de meest duurzame oplossing. En wat de gasproblematiek betreft, verwijs ik ook graag naar ene De Gaulle, die destijds voor het eerst aankaartte dat we te afhankelijk waren van leveringen van derden en pleitte voor meer autonome oplossingen. We moeten sowieso zo snel als mogelijk een kruis maken over de afhankelijkheid van het Russische gas. Maar gelijktijdig moeten we natuurlijk onze bevoorradingszekerheid veilig stellen, met kernenergie, hernieuwbare energie en een strategische gasvoorraad. Ik ga straks wel naar het WK in Qatar. Qatar wordt genoemd als alternatief voor Russisch gas, omdat de Qatari niet de ambitie hebben om ons in een bedenkelijk politiek spel te lokken, zoals de Russen wel doen. En voor de rest: laten we de research naar duurzame alternatieven – ik denk vooral aan waterstof en batterijen – nog maar wat versnellen.” (KC - Foto’s Kurt)
