‘We zijn er bijna. We zijn er bijna. Maar nog niet helemaal.’ Klinkt bekend niet? Niemand weet nog wie die meestamper ooit bedacht heeft, maar kinderen zingen hem al generaties lang luidkeels mee onderweg naar zee of sneeuwklassen. Het is een soort mantra die de saaie, veel te lange busreis draaglijk moet maken.
De voorbije weken en maanden heb ik er mezelf een paar keer op betrapt dat ik die evergreen binnensmonds zat te neuriën terwijl ik naar nieuws over de Vlaamse regering zat te kijken. Het begon vorig jaar toen de Septemberverklaring moest worden uitgesteld, om een interne discussie rond de kinderbijslag te beslechten. Sindsdien lijkt de Vlaamse bewindsploeg zich met slepende voeten van de ene crisis naar de andere te begeven. Terwijl ze al reikhalzend uitkijkt naar de verkiezingen van volgend jaar. Want onderweg uitstappen is geen optie. De Vlaamse regering is een mandaatregering die verder moet tot de eindbestemming.
‘Wie bedolven raakt onder grote, hoogdringende dossiers, dreigt helemaal te verlammen. En dat is nu het grote gevaar.’
Jo De Backer voorzitter
Dus duurt het allemaal verschrikkelijk lang en gaat het maar niet vooruit. Alleen is de sfeer iets minder uitgelaten dan op die schoolbus indertijd. Van partijvoorzitters die elkaar op federaal niveau in de haren vliegen, kan je natuurlijk moeilijk verwachten dat ze elkaar in Vlaamse discussies plots amicaal in de wang knijpen. Politiek is een vak, dat weten wij ook. Maar beleidsmensen moeten met zo’n uitleg niet aan komen bij burgers en bedrijven. Die verwachten dat oude discussies worden bijgelegd en er resultaten worden geboekt op het terrein.
Toch zit zowat elke Vlaamse provincie intussen met zijn eigen impasse. In West-Vlaanderen heet die Ventilus, in Vlaams-Brabant is er de Broeklin-site, en in Antwerpen hangt er een stikstofschaduw over nagenoeg de hele economie. In elk van die dossiers is het Vlaanderen die de knoop moet doorhakken. Anders gaat er nergens nog een schop in de grond, kunnen we een streep trekken onder de energietransitie en dokkert de bus doelloos verder naar een niemandsland. Wie bedolven raakt onder grote, hoogdringende dossiers, dreigt helemaal te verlammen. En dat is nu het grote gevaar. Want er is meer dan het stikstofdossier.
Verder in dit nummer hebben we het over de Tijsmanstunnel waar dagelijks bijna vijftienduizend vrachtwagens doorrijden van en naar de Antwerpse haven. Die tunnel kan het nog maximaal acht jaar uitzingen en dan moet hij onherroepelijk dicht voor renovatie. Als er tegen dan geen alternatieve tweede Tijsmanstunnel ligt, is de chaos niet te overzien. Over het project zelf bestaat nog amper discussie. Het is de meest dringende ingreep in de uitvoering van het Haventracé.
De Vlaamse regering beschikt over alle informatie om een voorkeursscenario vast te leggen. Het is enkel nog wachten op een handtekening om effectief van start te kunnen
gaan. Een beetje zoals in dat liedje: we zijn er bijna, maar nog niet helemaal.
