Een ondernemer van een Antwerpse kmo vertelde me afgelopen zomer hoe een jonge, hoogopgeleide werkneemster al meer dan twee jaar thuis was met behoud van inkomen, door alle mogelijke themaverloven te combineren. Hij durfde niet meer te voorspellen wanneer ze weer op het werk zou verschijnen. Intussen had hij zich het vuur uit de sloffen moeten lopen om een tijdelijke kracht te vinden die haar kon vervangen. De man vroeg zich af hoe zoiets mogelijk is, in een land dat kampt met een oververhitte arbeidsmarkt en een torenhoge staatsschuld.
Een terechte bedenking. Het gemak waarmee er voortdurend nieuwe incentives en gunstmaatregelen worden uitgevaardigd op kap van de werkgevers is ronduit verbijsterend. Wie een dag niet komt opdagen op het werk, hoeft daarvoor sinds kort geen ziektebriefje meer in te dienen. Maar zoals je verder in dit nummer kan lezen, kan wie ziek valt tijdens zijn vakantie aan de Spaanse costa daar vanaf volgend jaar wél een doktersbriefje voor indienen. Zodat hij of zij die vakantiedagen op een ander moment nog eens kan opnemen. Olé!
In het sociaaleconomisch beleid lijken de verhoudingen totaal zoek. Cadeautjes uitdelen gaat als vanzelf, maar in moeilijke en dringende dossiers kunnen onze regeringen al maanden geen deuk in een pakje boter slaan. De voorbije zomerperiode was op dat vlak een dieptepunt. De met luide trom aangekondigde fiscale hervorming van zes miljard werd na vijf uitputtende weken onderhandelen met stille trom ten grave gedragen. En dan te bedenken dat de coalitiepartners in de federale regering de lat al vier miljard lager hadden gelegd. Zelfs daar raakten ze niet over. Onze belastingdruk blijft dus tot nader order op 53 procent liggen, een van de allerhoogste in de OESO-zone.
‘Cadeautjes uitdelen gaat als vanzelf, maar in moeilijke en dringende dossiers kunnen onze regeringen al maanden geen deuk in een pakje boter slaan.’
Met zeven partijen rond de tafel is het natuurlijk geen pretje om akkoorden te sluiten. Maar zelfs met drie lukt het niet meer. Sinds de onenigheid over de begroting en het gedwongen uitstel van de Septemberverklaring vorig jaar, is het geruzie in de Vlaamse regering niet meer gestopt. Met als triest hoogtepunt de stikstofsaga. Het ontbreken van een ontwerpdecreet zijn we nu al cash aan het betalen. De vernietiging van de vergunning voor de nieuwe ethaankraker van INEOS in de Antwerpse haven is er het rechtstreekse gevolg van. Het was het grote nieuws van afgelopen zomer. Omdat het plots heel erg reëel en tastbaar wordt tot wat malgoverno kan leiden: een investering van 4 miljard en 450 hooggekwalificeerde banen die ons dreigen te ontglippen. Om nog te zwijgen van de enorme reputatieschade die we hier als industrieregio oplopen.
De Vlaamse regering heeft nu nog drie maanden om een nieuwe, beter geargumenteerde vergunning af te leveren. Juristen vertellen me dat dit zonder wettelijk verankerd stikstofkader geen makkelijke klus wordt. Intussen kunnen we alleen maar hopen dat we van nog meer onheil gespaard blijven.
Andreas Pfeffer
Voorzitter
