We schrijven 24 oktober 2012. De directie van autobouwer Ford kondigt aan dat de fabriek in Genk in 2014 definitief de deuren sluit. De autoproductie wordt verplaatst naar Spanje. In onze provincie staan 10.000 werknemers van de fabriek en de toeleveringsbedrijven op straat. Een gitzwarte dag voor heel het economische weefsel in Limburg. Het is een moment dat op ons netvlies staat gebrand, en waar we van hopen dat we dat niet meer moeten meemaken de toekomst.
Maar helaas loert dat economische gevaar wel degelijk om de hoek. Uit een bevraging van Voka bij 600 Vlaamse ondernemingen geeft 1 op de 6 grote bedrijven aan te overwegen om een deel van de activiteiten te verhuizen naar het buitenland. De reden – u valt waarschijnlijk achterover nu – zijn de ontspoorde loonkosten. Die liggen in ons land vandaag gemiddeld 7% hoger dan een jaar geleden. Limburgse ondernemingen verwachten een nieuwe stijging met 8% in de komende twaalf maanden. De impact van de stijgende loonkosten vertaalt zich ook in het bijstellen van de ambities: 33% stelt de groeiplannen neerwaarts bij, 25% plant minder aanwervingen, 15% plant minder investeringen in België.
Het is daarom dat wij vanuit Voka – KvK Limburg een indexsprong van 3% naar voren schuiven. Om de loonkostfactuur te drukken en onze bedrijven zo wat ademruimte te geven. De loonkosthandicap met onze buurlanden – die wordt veroorzaakt door de automatische indexering in ons land – wordt zo deels opgevangen. Om de koopkracht van de mensen te bewaken vragen wij ter compensatie om iedereen een nettopremie van 500 euro uit te keren. Want koopkracht, die is er wel degelijk. Zo geeft de Nationale Bank aan dat de gemiddelde koopkracht in de periode 2022-2024 met 5% zal toenemen.
“Om de koopkracht van de mensen te bewaken vragen wij ter compensatie om iedereen een nettopremie van 500 euro uit te keren.”
Het zijn onze concurrentiekracht, onze jobs en dus onze Limburgse welvaart die nu op het spel staan. Dat bevestigt nog maar eens de Nationale Bank. Doordat onze ondernemingen de rekening betalen voor de energieschok en de stijgende prijzen, prijzen wij onszelf de markt uit. Dat de vakbonden op de koop toe een nationale staking organiseerden voor meer koopkracht, is dan ook onverantwoordelijk én onterecht. Want het zijn net onze Limburgse bedrijven die voor groei en welvaart zorgen. Terwijl wij samen vooruit willen gaan, duwt een staking net iedereen achteruit.
Daarom vragen wij de overheid een gezond evenwicht tussen koopkracht en concurrentiekracht. Anders hypothekeren we de welvaart van onze Limburgse samenleving. En niemand zit te wachten op een tweede Ford Genk…
