De federale regering kreeg zopas een unieke kans om zich eindelijk te onderscheiden. Een kans die grandioos gemist werd. Alweer. Deze regering blinkt al meer dan een jaar uit in besluiteloosheid en gaat met de arbeidsdeal vrolijk op dat elan verder.
De arbeidsmarkt staat in brand en wordt bestreden met een emmer water. Het gros van de genomen maatregelen draait rond extra flexibiliteit voor de medewerkers. Een nobel doel, maar de overheid breekt hiermee in in de relatie tussen werkgever en werknemer. De regering toont hiermee alweer een manifest gebrek aan vertrouwen ten opzichte van onze bedrijven. Dat terwijl zij tijdens deze crisis aangetoond hebben dat ze perfect in staat zijn om in overleg met hun medewerkers een veilige werkomgeving te creëren.
“De regering toont hiermee alweer een manifest gebrek aan vertrouwen ten opzichte van onze bedrijven.”
De deal schiet bovendien voorbij aan zijn hoofddoel: meer mensen aan het werk krijgen. Limburg telt vandaag nog steeds meer dan 130.000 mensen die zelfs niet op zoek zijn naar een job. De genomen maatregelen zullen die personen alvast niet activeren. Waar blijven de waterkanonnen om deze brandende arbeidsmarkt te blussen? Waar blijven de échte hervormingen?
De ambitie om een werkzaamheidsgraad van 80% te behalen, wordt hierdoor steeds meer een illusie. En dat heeft een directe impact op onze economische groei. We zijn goed op weg om in 2022-2023 de laagste groei binnen Europa te laten optekenen. Een groei die we evenwel broodnodig hebben om onze welvaartsstaat in stand te houden.
Wil deze overheid niet de geschiedenisboeken ingaan als volledig onverantwoordelijk, dan zal ze de komende maanden kleur moeten bekennen. Met de pensioenhervorming ligt er nog een gigantisch dossier op tafel. Enkel met een spiegelbeeld van het voorstel van minister Lalieux kan deze regering haar gezicht nog redden.
