Het zal nodig zijn willen we stappen kunnen zetten richting een werkzaamheidsgraad van 85%.
Eén van de weinige lichtpunten in de recente Arbeidsdeal was de activering van de opzeg waarbij mikken op meer inzetbaarheid de transitie naar ander werk moet bevorderen. Daarmee leek de regering te slagen in een dossier waar de sociale partners hun tanden op stuk beten.
Aan de kwaliteit van de wetgevende tekst valt de lange dracht van de Arbeidsdeal van meer dan één jaar, helemaal niet af te meten. Wel integendeel, bepaalde stukken leken haastig in elkaar geflanst.
Tasten in het duister
Zo jammer genoeg, ook het activerend ontslag. De uitvoering lijkt aan de vrije loop der dingen te worden overgelaten. Het is tasten in het duister omtrent de rol van éénieder. De uitvoering van de inning en doorstorting door de RSZ aan de RVA is nog behapbaar.
Maar dan wat? Wordt de werknemer in kwestie geacht het initiatief te nemen? In het ene geval lijkt het van wel, in het andere geval niet. Hoe lang kan de werknemer van het werk wegblijven? Voor wie moet de werknemer zich ter beschikking houden? En hoe dwingend is dat? Het blijft gissen. Wat wordt van de RVA verwacht behalve geld van de RSZ ontvangen?
De verdere uitvoering komt ons over als zijnde een bevoegdheid van de gewesten. Wat is hun rol precies? Daar wordt niet over gerept. Rekenen dan maar op het voluntarisme van alle betrokkenen die het moeten uitzoeken? Dat lijkt ons nu niet onmiddellijk één van de beginselen van de rechtsstaat.
Arbeidsdeal 2.0
De maatregel kreeg oorspronkelijk het voordeel van de twijfel. The proof of the pudding … zo heette het. Pudding die naar dode mus smaakt, daar kan de arbeidsmarkt niet tevreden mee zijn. Hopelijk straks veel beterschap met the real deal, Arbeidsdeal 2.0. Het zal nodig zijn willen we stappen kunnen zetten richting werkzaamheidsgraad 85%.
