Een straf maar vooral luchtig ondernemersverhaal, ideaal voor de zomermaanden. Als tweede in rij brengt Hilde Rutten van BergHOFF haar golden story.
In 1998 jaar maakt immers een jonge en beloftevolle werkneemster zich klaar voor een bijzondere gebeurtenis. De dan nog onbekende maar intussen succesvolle onderneemster Hilde Rutten ontvangt van haar toenmalige werkgever haar allereerste… firmawagen. “Woww!Geweldig!” We horen het wijlen Eddy Wally nog zo zeggen. Zeker als je weet dat de stalen ros van Hilde geen gewoon exemplaar is, maar een goudkleurige Opel-stationwagen. De monden vallen open bij het aanschouwen van zoveel schoons. Een klassewagen voor een klassendame, een puur prijsbeest is de wagen, die maar best met de nodige zorg wordt behandeld en onderhouden.
Er staan in de zomer van ’98 nog niet teveel kilometers op de teller wanneer het noodlot toeslaat voor Hilde en haar gouden liefde op vier wielen. Een lek in de kelder van haar appartement zorgt voor een afschuwelijke plek op de carrosserie. Bevuild. Het ongeloof staat te lezen op het gezicht van onze protagonist. Haar eerste bedrijfswagen is besmeurd voor het leven. In een bevlieging om haar pronkstuk te redden van de ondergang grijpt Hilde naar een schuurspons in de kelder – u leest dit goed: een schuurspons – om de vieze plek van haar wagen af te schuren. De stevige ijzeren haren van de spons doen de gouden bolide helaas geen goed, maar Hilde schuurt er stevig op los tot ze vaststelt dat de plek intussen de contouren van het beroemde Italiaanse meer van Como heeft aangenomen.
Na de schuurspons is het tijd voor hét geheime wapen: gouden nagellak, de betere gouden nagellak, niet van die goedkope brol van de winkel om de hoek. Met uitgemeten precisie en een fluwelen penseelstreek bewerkt de jonge werkneemster de plek op haar auto met haar gouden nagellak. Maar na tien minuten duchtig geschilder en gewrijf moet ons hoofdpersonage helaas kleur bekennen: haar gouden stationwagen zal nooit meer dezelfde…
Een bezoekje aan de lokale garagist begint met de gevleugelde woorden: “Iemand heeft mijn wagen met een schuurspons en gouden nagellak bewerkt.” De plaatselijke DDT fronst de wenkbrauwen en legt de jonge bestuurster het reparatieproces uit dat tevens een prijzig kostenplaatje zal hebben. In afwachting op structureel herstel blijkt een bus haarlak ideaal als tijdelijke oplossing voor het probleem.
Wat heeft dit avontuur Hilde Rutten nu geleerd? “Als werkgever is een goede carpolicy onontbeerlijk. Het is belangrijk om je medewerkers te vertellen dat ze verantwoordelijk voor hun bedrijfswagen moeten zorgen. Ik zeg onze mensen dan ook dat als er iets scheelt aan de wagen, ze zeker niet zelf de wagen bewerken met een schuurspons of gouden nagellak. Het zijn immers zotten die het wel doen.” (knipoogt)
