Een straf maar vooral luchtig ondernemersverhaal, ideaal voor de zomermaanden. Dit keer is het de beurt aan Marion Van Zon (Horeca Van Zon) en haar vele taalmisvattingen.
Ronddobberend op het Ijsselmeer denken we allemaal wel eens terug aan het verleden. Aan de goede oude tijd, hoe het allemaal begon. Zo ook de Hamontse schone Marion Van Zon. Of dat nu in haar geval aan een zwembad is met een exotische cocktail in de hand betwijfelen, gezien Marion ons eerder het actieve type lijkt dat niet vies is van extreme watersporten met achteraf een goed pak frieten en een gepersonaliseerde frituursnack als ultieme beloning. De betere boulet of berehap weet u wel.
Over tochten gesproken: het pad der ondernemerschap was allesbehalve een geplaveide weg voor Marion Van Zon, maar eerder een dokkerparcours van hobbelige wegen en uitstekende kasseien die tijdens de wielerwedstrijd Parijs-Roubaix een vijfsterrenbeoordeling zouden krijgen omwille van de moeilijkheidsgraad. Maar behendig als ze is laveerde ze van de ene steen naar de andere en groeide ze zowel als mens en onderneemster.
Neem nu het gebruik van faxapparaten, eind jaren 90 een belangrijk instrument waarop bestellingen binnenkwamen bij haar gelijknamige horecahandel. 70% van de orders werd gefaxt. Helder zou u denken, maar in die tijd was nog niet iedereen mee met de gebruiken van dit hoogtechnologisch toestel. Zo kregen klanten die een bestelling faxten regelmatig maar de helft van hun producten geleverd. Geen ideale klantenbinding zo blijkt. Het mysterie van de halve bestellingen geraakte echter na enkele maanden vanzelf opgelost toen bleek dat het andere deel van de bestellingen op de achterkant van het papier stond. Inderdaad, net dat stukje papier dat niet door het faxapparaat geraakte. Een simpele doch ingenieuze aanpassing aan het faxtoestel en de bussen andalouse en dozen vleeskroketten geraakten in volledigheid bij de Limburgse friturist terecht.
Een ander pad waarop de firma Van Zon de nodige stappen vooruit wist te zetten is de meertaligheid. De wereld is nu een dorp, maar vroeger had je enkel het dorp. En in het dorp van Van Zon had je destijds een commercieel directeur die de gave van het “Meeuwers” dialect bezat. Maar dan ook enkel de gave van het plaatselijke dialect van Meeuwen-Gruitrode (nu Oudsbergen). De conversaties met de eerste Engelstalige frituuruitbater in Bree kan u zich ongetwijfeld levendig voorstellen. “You put your klot soda in de kettel to clean éh.” En dan hebben we het nog niet gehad over de intrede van de Chinese klanten op de frituurmarkt. Zo stonden de telefoons roodgloeiend over het gebruik van afwaspoedels in de frituurbusiness. Maar op het nippertje werd een massale protestactie van GAIA afgewend toen bleek dat er geen eigenlijke dieren in de frituur bijklusten, maar het gewoon ging om afwaspoeder. Het zou nogal een zicht zijn geweest.
Wat onthoudt Marion Van Zon nu van al deze gebeurtenissen? “Het is ongelofelijk welke straffe verhalen je allemaal meemaakt als je een onderneming uit de grond stampt. Als ik terugdenk wat voor toeren we uithaalden of hoe we onze business runden, moet ik nu nog soms keihard lachen. Ondertussen kan ik ook iedereen geruststellen: onze bestellingen worden volledig afgeleverd en we spreken vlekkeloos Engels, Frans, Duits én Chinees. (glimlacht)
